Spetterend, sprankelend, stil…

Door de ogen van een uitvaartleider...
Vrijdagavond en de diensttelefoon gaat. Een vriendelijk opgelaten, warme stem begroet mij met "Dag Natascha, ik heb wat vragen. Denk zomaar dat ik bij jou aan het juiste adres ben, of niet Natascha… van Spierings & Dunweg?"

Meneer, die zijn naam niet noemt, heeft een voorbereide stroom vragen, die hij met luchtigheid stelt. Hier en daar hoor ik zelfs een grinnikje in zijn stem. Al snel heb ik door dat meneer niet gebaat is met vragen van mijn kant over de situatie waarin hij dreigt te belanden: het overlijden van zijn beste vriend. De vragen zijn van praktische aard. Zijn benadering is luchtig en persoonlijk: "Dus Natascha, als we dit doen dan…" en "Zeg Natascha, zo’n crematie kan dus ook in stilte?"

Meneer krijgt antwoord op zijn vragen. En ja, met luchtigheid, ook van mijn kant. De dosis warmte en respect krijgt men standaard. "En ben je ook weleens vrij of altijd met je werk en mensen bezig Natascha?" is de afsluitende vraag van de meneer van wie ik de naam niet weet. Er valt een stilte en ik geef met luchtige snelheid antwoord: "O, maakt u zich om mij maar niet druk hoor meneer, het is de meest bewuste keuze die ik in mijn leven heb gemaakt." Het floept eruit voor ik er erg in heb. Meneer lacht. Hardop. En zegt: "Natascha, u heeft mij enorm geholpen. U heeft geen idee. Ik ben u zeer erkentelijk en wens u een spetterend, sprankelend weekend toe, want zo klinkt u."

"Beste meneer. Ik wens u sterkte met de situatie van uw vriend en voor u al het goeds. Als u vragen heeft, weet u mij te vinden." "Zonnige Natascha, dan weet ik u te vinden. Nogmaals, u heeft geen idee." Hij schenkt een geluidloze glimlach door de telefoon. Je weet wel, zo eentje die je voelt.

Zaterdagochtend open ik de deuren van Afscheidshuis Amsterdam. Er zijn meldingen binnengekomen. Ook één via de politie: een meneer in Amsterdam is overleden. Deze meneer heeft zelf een einde aan zijn aardse bestaan gemaakt. Hij is gaan slapen in een mooi fris opgemaakt bed en niet meer wakker geworden. Rondom zijn lichaam lagen briefjes, waaronder een briefje met daarop, dat meneer heeft gesproken met Natascha van Spierings & Dunweg Uitvaartzorg. Er staan ook bloemetjes en zonnetjes op getekend.

De nabestaanden van meneer zijn ingelicht en met wederzijds begrip maak ik de stille uitvaart in orde. Een uitvaart voor een - naar ik heb begrepen -oprecht goed mens, die niet in staat is geweest daar vorm aan te geven. En dus respecteert men zijn laatste keuze. Geen ceremonie. Geen afscheid. Complete stilte. Precies zoals meneer heeft gewild.

De dag van de stille crematie is daar. Samen met mijn collega, de chauffeur, begeleid ik meneer in een gesloten kist naar het crematorium. Ik heb een zonnebloem meegenomen. Van mijzelf voor meneer.

Even later sta ik met een brok in mijn keel bij de kist, in de grijze, lege garage van het crematorium. Ik vraag de chauffeur en de medewerker van het crematorium om mij even alleen te laten. Ik pak een stift uit mijn jaszak en schrijf op de kist:

Beste Frank,
Ik zal ons telefoongesprek niet vergeten.
Spetterend en Sprankelend Hiernamaals... 
Natascha Madrid

Ik leg de zonnebloem erbij.
Én mijn visitekaartje; gevoelsmatig en symbolisch een bewijs van ons telefoongesprek.

Ik voel de tranen, ach, ze lopen al.
Maar het mag. Het is oké. Meer dan oké.
Beste Frank, u heeft geen idee.

Ik schenk hem en mezelf een geluidloze glimlach.
U weet wel, zo eentje die je voelt…

Natascha Honigh Madrid

(Blog is geplaatst met toestemming van nabestaanden)